ویروس دیستمپر چیست؟

ویروس دیستمپر در سگ یک بیماری تنفسی ویروسی است که می تواند موجب آسیب مغزی شود. خوشبختانه بسیاری از حیوانات خانگی مبتلا به این ویروس به طور جدی بیمار نمی شوند، اما زمانی که بیمار می شوند، حدود نیمی از آنها می میرند. 
توله سگ یا سگ های مسن تر با سیستم ایمنی ضعیف معمولا  در اثر این ویروس می میرند.
ویروس دیستمپر در سگ ها یک ویروس بسیار خطرناک  و مسری است که عامل اصلی مرگ و میر بر اثر بیماری های عفونی در ایالات متحده محسوب می شود.

ویروس دیستمپر در سگ ها  مشابه ویروس سرخک در انسان و ویروس طاعون گاوی که بر گاو ها اثر می گذارد، می باشد. در سگ ها ، این ویروس بر سیستم تنفسی، دستگاه گوارش و سیستم عصبی مرکزی و حتی غشاهای ملتحمه چشم اثر می گذارد.
توله سگ ها و سگ های جوان که هنوز واکسینه نشده اند، عموما بیشترین حساسیت را به این بیماری مسری دارند،در حالی که هنوز درمان های شناخته شده ای برای ویروس دیستمپر وجود ندارد.

ویروس دیستمپر می تواند  منجر به مرگ حتمی سگ هایی شود که تحت درمان و مراقبت های پزشکی به موقع قرار نمی گیرند.
سگهایی که اثرات شدیدتری از ویروس را تجربه می کنند، عموما با آسیب های  مغزی و عصبی پایدار زندگی می کنند و یا از تشنج و سایر اختلالات عصبی رنج می برند.

حیوانات خانگی که بیشتر در معرض خطر ویروس دیستمپر هستند

توله سگ ها و سگ های مسن تر با عملکرد ضعیف سیستم ایمنی  بیشتر مستعد ابتلا به عفونت های ناشی از بیماری هستند.این بیماری همچنین بسیاری از حیوانات وحشی از جمله کفتار ها، سمورها، راسو ها و راکون ها را آلوده می کند، بنابراین رعایت احتیاط های لازم برای حیوانات خانگی در خارج از منزل و همچنین حیوانات خانگی در مناطق روستایی ضروری است.ویروس دیستمپر در سراسر شمال امریکا، اروپا و استرالیا شایع است و یکی از علل اصلی مرگ در سگ ها است.

نشانه های ویروس دیستمپر در سگ ها

ویروس دیستمپر از طریق هوا و تماس مستقیم و یا غیر مستقیم(ظرف،ملافه و ..) با حیوان آلوده ،به سرعت منتقل می شود.در ابتدا این ویروس به لوزه ها و گره های لنفاوی سگ حمله می کند و در حدود یک سیکل یک هفته  ای ویروس ها دوباره در بدن سگ تولید می شوند.سپس این ویروس به دستگاه تنفسی، دستگاه تناسلی، دستگاه گوارش و سیستم عصبی سگ حمله می کند.
سگ های مبتلا به ویروس دیستمپر طیف وسیعی از علائم را بسته به اینکه بیماری تا چه میزان در بدن آنها پیشرفت کرده است، تجربه می کنند. هنگامی که یک سگ آلوده می شود، ویروس ابتدا در بافت لنفاوی دستگاه تنفسی تقسیم می شود قبل از اینکه به سایر بافت های لنفاوی سگ، دستگاه تنفسی، دستگاه گوارش، اپیتلیوم تخمدان، سیستم عصبی مرکزی و اعصاب بینایی منتقل شود.
این موضوع دو مرحله از علائم را سبب می شود.

مرحله اول 

اولین علامت ابتلا به ویروس دیستمپر در سگ معمولا مربوط به  ترشحات چشم ،تب، از دست دادن اشتها و آبریزش بینی است. اغلب سگها حدود 3 تا 6 روز پس از ابتلا به ویروس تب می کنند، اما نشانه های اولیه به شدت بیماری بستگی دارد واینکه چگونه بیمار به آن واکنش نشان می دهد.

نشانه های ابتلا به این ویروس:

-تب
-آبریزش بینی
-ترشحات چشم
-بی حالی 
-بی اشتهایی
-سرفه
-ذات الریه
-استفراغ
-اسهال
-التهاب مغز و نخاع
-آماس پوستی (به ندرت)
-تخریب گلبولهای سفید (لنفوپنی)
-مشکلات چشم 
-سخت شدن پنجه پا 
-مینای دندان غیر معمول

اگر یک سگ آلوده به ویروس دیستمپر در مرحله حاد بیماری قرار گیرد، ممکن است همچنین هیپرکراتوز پاشنه پا را داشته باشد که به نام مستعار "بیماری پد پا" نامیده شود. این علائم باعث ضخیم و سفت شدن پاشنه پا و ناراحت بودن آن می شود.

مرحله دوم:

-نوسان سر
-چرخش
-فلج کامل و یا ناقص
-رعشه
-نیستاگموس (حرکات چشم تکراری)
-تکان خوردن و‌لرزش عضلات
-تحرک با افزایش بزاق و حرکات جویدن
-تشنج
-رخوت،فلجی،رعشه و لرزه
-پرشهای عضلانی متناوب (تشنج ماهیچه ای)
-تغییر رفتار 
-درد گردن
-مرگ

بدن حدود نیمی از سگ هایی که آلوده شده اند، به سرعت به عفونت واکنش نشان می دهد به همین دلیل به نظر نمی رسد بیمار باشند. برخی از سگ ها چند روزی بی حال خواهند بود.
نیمی دیگر از سگ های آلوده به ویروس دیستمپر علائم ذکر شده را بروز می دهند. در میان سگ هایی که دارای علائم هستند، حدود نیمی از آنها خواهند مرد، مگر اینکه مراقبت های پزشکی دریافت کنند.

در مراحل ابتدایی ابتلا به ویروس دیستمپر نشانه های اصلی شامل تب بالا (≥103.5 درجه فارنهایت یا 39.7 درجه سانتیگراد)، قرمزی چشم ها، و تخلیه آب از بینی و چشم می شوند.
علائم تنفسی معمولا در عرض 24 ساعت پس از ابتلا به ویروس ایجاد می شوند.سگ هایی با سیستم ایمنی ضعیف دچار ذات الریه نیز می شوند .اکثر سگ های مبتلا به این ویروس اشتهایی ندارند و برخی از آنها استفراغ و یا  اسهال دارند.
از آنجا که استفراغ و اسهال از نشانه های بارز ابتلا به پاروویروس است، به همین دلیل تشخیص اینکه سگ به ویروس دیستمپر و یا پاروویروس مبتلا شده ،دشوار است.
بروزعلائم تنفسی و دستگاه گوارش باعث کمبود آب بدن سگ می شود.
پنجه های برخی از سگ های مبتلا به ویروس دیستمپر ضخیم و سخت می شوند. زمانی که سگ ها قبل از شکل گرفتن دندان های بالغ شان به ویروس دیستمپر مبتلا شوند،رشد دندان های دائمی که ضعیف و ناقص هستند شروع می شود زیرا مینای دندان شکل نمی گیرد.

سگ ها می توانند مشکلات چشم را به دنبال التهاب اعصاب چشم داشته باشند. تقریبا تمام سگ ها ضعف در سلول های سفید خون (لنفوپنی) سیستم ایمنی بدن را تجربه می کنند و در نتیجه دیگر عفونت ها می توانند حمله کنند و آنها را حتی  بیمارتر کنند.
یک سگ آلوده به ویروس دیستمپر دچار  بی حالی و خستگی و معمولا بی اشتهایی می شود . سرفه مداوم، استفراغ و اسهال نیز ممکن است رخ دهد.
در مراحل بعدی بیماری، ویروس شروع به حمله به سیستم های دیگر بدن سگ، به ویژه سیستم عصبی می کند.در این حالت مغز و نخاع تحت تاثیر قرار می گیرند و سگ ممکن است دچار تشنج، فلج و حملات هیستری شود.
ویروس دیستمپر گاهی اوقات به عنوان "بیماری پنجه سخت" نامیده می شود، زیرا گونه های خاصی از این ویروس می تواند باعث افزایش حجم غیرطبیعی یا ضخیم شدن پا های سگ شود.
در سگ ها یا حیوانات با سیستم ایمنی ضعیف، ممکن است دو تا پنج هفته بعد از عفونت اولیه مرگ رخ بدهد.

 

کدام سگ ها در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به ویروس دیستمپر وجود دارند؟

تقریبا همه سگ ها در معرض خطر ابتلا به ویروس دیستمپر هستند. اما سگها و توله سگ هایی که واکسیناسیون نشده اند و همچنین توله سگ هایی با سن کمتر از چهار ماه  در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به ویروس دیستمپر هستند. اگر توله سگ شما علائم بالا را نشان می دهد، باید بلافاصله با دامپزشک او تماس بگیرید.

دوره نهفتگی(کمون) بین ابتلا به ویروس با علائم بالینی چیست؟

یک تا شش هفته در اکثر موارد. و بروز بیشتر نشانه ها در عرض یک تا چهار هفته.

چه زمانی پس از ابتلای سگ به این ویروس ،احتمال شیوع بالا می رود؟

 تا پنج روز قبل از شروع علائم بالینی. با این وجود به دلیل وجود مواردی که بدون علائم قابل تشخیص بیماری مبتلا می شوند، تشخیص این امر پیچیده است.

تا چه مدت سگهای آلوده قابلیت انتقال ویروس را دارند؟

تا چهار ماه پس از بازیابی.

چه مواردی از بیماری مسری هستند؟ 

ویروس در بیشتر موارد از ترشحات تنفسی مانند چشم و بینی و نیز قطره های سرفه گسترش می یابد. با این حال، تمام عوارض از جمله استفراغ، مدفوع و ادرار می توانند حامل ویروس باشند.

اگر به ابتلای سگ خود به ویروس دیستمپر مشکوک شدم چکار کنم؟

اگر مشکوک به بیماری سگ خود هستید، لطفا بلافاصله با دامپزشک او تماس بگیرید.

ویروس دیستمپر را ساده نگیرید 

در سال های گذشته، پرورش دهندگان، مربیان سگ و پناهگاه ها تعداد زیادی از  حیوانات و سگ ها را از دست دادند. فقط یک سگ بیمار مبتلا به ویروس دیستمپر می تواند بیماری را به هر سگ دیگری منتقل کند و آسیب های فراوانی بجا بگذارد. امروزه اثربخشی واکسیناسیون می تواند از پیشرفت این بلایای طبیعی جلوگیری کند. با این حال، برای ادامه حیات سگ ها، ما باید واکسیناسیون کنیم و آزمایشات تیتر را برای بررسی آنتی بادی ها ادامه دهیم. این بیماری ریشه کن نشده است؛ و هنوز در سگهای اهلی شده و در حیات وحش دیده می شود.

چه عواملی موجب بیماری دیستمپر در سگ ها می شود؟

ویروس دیستمپر در سگ توسط ویروس paramyxo ایجاد می شود که هم خانواده ی همان ویروسی است که منجر به بیماری سرخک در انسان می شود.
ویروس دیستمپر مانند هر ویروس دیگری می تواند از راه هوا،و سطوح و یا اشیا آلوده منتقل شود.
قطرات کوچک ناشی از سرفه و یا عطسه سگ آلوده به ویروس دیستمپر ،ویروس را از طریق هوا منتقل می کنند و سپس سگ دیگری با تنفس و یا قورت دادن آن،چرخه عفونت و انتقال را ادامه می دهد.

چگونه ویروس دیستمپر منتقل می شود؟

بخش خطرناک ویروس دیستمپر ،سرعت و سهولت شیوع و گسترش این ویروس است.
ویروس دیستمپر به چندین روش منتقل می شود:

۱)انتقال از طریق هوا:

ویروس دیستمپر در وهله ی اول از طریق هوا پخش می شود،زمانی که یک سگ آلوده و یا حیوان آلوده ای سرفه یا عطسه می کند ،ویروس در هوا منتشر می شود و توسط قطرات کوچک هوا منتقل می شود.
این ویروس می تواند ساعت ها در ذرات کوچک گرد و غبار زندگی کند و از میزبانی به میزبان دیگر سفر کند.سپس با تنفس هوای آلوده، ویروس دیستمپر شروع به تخریب دستگاه تنفسی فوقانی می کند و اگر درمان نشود ،این ویروس به تخریب سیستم های دستگاه گوارش و عصبی ادامه می دهد.

۲)به اشتراک گذاری اشیاء آلوده :

کاسه آب و غذا و همچنین اسباب بازی ها، پتو و ملافه می تواند این ویروس را از سگی به سگ دیگر پخش کند.
درست مانند کودکان که از اسباب بازی ها و فضاهای مشترک در مدرسه استفاده می کنند،سگ ها نیز ویروس دیستمپر را از فضا ها و اشیایی که سگ های آلوده لمس یا استفاده کرده اند ،دریافت می کنند.

۳)تماس مستقیم با سگ های آلوده یا سایر حیوانات :

اگر یک سگ بزاق، ماده مخاطی ، ادرار ، و خون سگ  یا حیوان آلوده ای مثل راکون را قورت بدهد و یا تنفس کند به احتمال زیاد به این ویروس مبتلا خواهد شد.
مهد های مخصوص حیوانات، پارک های مخصوص سگ ها ،محله های شهری و مناطق دیگری که حیوانات زیادی در آنها نگهداری می شوند، به طور مکرر در معرض آلودگی و پخش ویروس دیستمپر قرار دارند.

۴)مادر به فرزند :

مادران باردار قادر به انتشار ویروس به توله سگ های به دنیا نیامده  خود از طریق جفت می باشند. بنابراین مادران باید قبل از بارداری واکسینه شوند و همچنین باید در مقابل بقیه ویروس ها نیز واکسینه شوند.
سگ های مشکوک به داشتن ویروس دیستمپر باید تا زمانی که کاملا بهبود پیدا کنند، ایزوله شوند.

آیا ویروس دیستمپر قابلیت شیوع به انسان ها را دارد؟

گاهی اوقات انسان به ویروس دیستمپر آلوده می شود، اما نشانه های آن بروز پیدا نمی کند.دانشمندان انسان های مبتلا به ویروس دیستمپر را مورد آزمایش قرار داده اند تا ارتباط میان این ویروس و بیماری مولتیپل اسکلروزیس‌ (MS)  را بررسی کنند اما چنین ارتباطی را پیدا نکرده اند.

نحوه تشخیص ویروس دیستمپر در سگ ها چگونه است؟

تشخیص ابتلا به ویروس دیستمپر ممکن است دشوار باشد. 
در ابتدا دامپزشک باید به این موارد توجه کند:
-نشانه ها 
-سابقه واکسیناسیون 
-محیط زندگی

و همچنین باید تست های زیر را نیز انجام بدهد :

-شمارش کامل سلول های خونی (CBC)
-نمونه برداری
-اشعه ایکس

پیدا کردن این که گلبول های سفید خون بسیار پایین است (لنفوپنی)، یکی از راه های تشخیص این بیماری است، اما لنفوپنی در عفونت پاروویروس نیز اتفاق می افتد.
دامپزشک شما می تواند آزمایش های خون خاصی انجام دهد و همچنین آزمایش سلول های مثانه ، مغز و پلک می توانند به تشخیص ابتلا به ویروس دیستمپر کمک کنند.

حتی زمانی که این ویروس وجود دارد، اغلب اوقات با این روش ها پیدا نمی شود. روش معمولی که برای تشخیص بیماری استفاده می شود، شواهدی مبنی بر این است که گلبول های سفید خون آنتی بادی های خاص تولید می کنند و بر علیه آنها می جنگند.
آزمایش سرولوژی ممکن است آنتی بادی های مثبت را شناسایی کند،
اما در مورد ویروس دیستمپر ، جستجو برای آنتی بادی ها راه گشا نیست. در سگ های جوان ،حضور آنتی بادی ، می تواند به این معنی باشد که سگ شما واکسینه شده است و در مقابل عفونت مقاوم شده است و یا در واقع سگ شما عفونت فعال دارد.
در سگ های مسن تر که دچار آنسفالیت ناشی از ویروس دیستمپر می شوند ،آنتی بادی تولید نمی شود.
ویروس دیستمپر همچنین با آزمایش های بیوشیمیایی و بررسی ادرار تشخیص داده می شود.در این حالت آزمایش تعداد کمتری از لنفوسیت ها (گلبول های سفید خون که در سیستم های ایمنی بدن در مراحل اولیه بیماری  را نشان می دهد) را نشان می دهد.
آنتی ژنهای ویروسی ممکن است در رسوب ادرار و یا واژینال شناسایی شوند. پوست مو‌ دار، مخاطی بینی و اپیتلیوم پهنه پا نیز ممکن است برای آنتی بادی ها آزمایش شوند.
رادیوگرافی تنها می تواند برای تعیین اینکه آیا یک حیوان آلوده به ذات الریه است یا خیر مورد استفاده قرار می گیرد .اسکن های کامپیوتری (CT) و تصویربرداری رزونانس مغناطیسی (MRI) برای بررسی هرگونه ضایعاتی که ممکن است توسعه یافته باشد، می تواند مورد استفاده قرار گیرد.

آزمایش مایع اطراف ستون مغز و ستون فقرات (مایع مغزی نخاعی یا CSF) می تواند ویروس را تشخیص دهد، اما آزمایش CSF علاوه بر هزینه بالا تا حدودی خطرناک است.
یکی دیگر از انواع آزمایش خون می تواند برای تشخیص ویروس آنتی بادی های فلورسنت را با خون مخلوط کند تا ببینند که آیا آنها به ویروس دیستمپر می پیوندند. اگر این اتفاق بیفتد، خون گرم خواهد شد. حتی زمانی که سگ ها نشانه های بی حالی را دارند، این آزمایش همیشه مثبت نیست زیرا ویروس ممکن است درون سلول ها پنهان شود و در خون موجود نباشد.

چه مدتی ویروس دیستمپر در بدن باقی می ماند ؟

مجموع زمان بازیابی بستگی به شدت عفونت و همچنین سن و سلامت عمومی سگ آلوده به ویروس دیستمپر دارد.
توله سگ های بسیار جوان و سگ های سالخورده با سیستم های ایمنی ضعیف بیشترین زمان بازیابی را باید بگذرانند  و در معرض خطر بیشتری قرار دارند.

چگونه ویروس دیستمپر درمان می شود؟

هیچ درمانی برای بیماری ویروس دیستمپر وجود ندارد. از آنجا که دیستمپر یک ویروس است، آنتی بیوتیک ها بر آن بی اثر هستند.آنتی بیوتیک ها به پیشگیری و یا درمان هر گونه عفونت ثانویه (مانند ذات الریه که شایع است) کمک می کنند اما نمی توانند طول مدت ابتلا به ویروس دیستمپر را از بین ببرند یا کوتاه کنند.
در عوض، سگ ها باید مراقبت و درمان حمایتی دریافت کنند که باعث جلوگیری از ایجاد عفونت های اضافی در هنگام کاهش سلول های سفید خون (لنفوپنی) می شود. به عنوان مثال، آنتی بیوتیک ها برای کمک به پیشگیری از ذات الریه کمک می کنند.
به محض این که علائم ویروس دیستمپر شروع شدند مراجعه به دامپزشک برای آزمایش و تشخیص مناسب ضروری است.
اکثر سگ ها به مایعات IV نیاز دارند زیرا آنها غذا نمی خورند و ممکن است اسهال داشته باشند.به سگ هایی که تشنج دارند داروهای ضد تشنج مانند دیازپام یا فنوباربیتال یا پتاسیم برمید داده می شود. همچنین مایعات IV ممکن است برای جلوگیری از کم آبی و آنتی بیوتیک ها نیز برای کمک به تقویت سیستم ایمنی بدن تجویز شوند.

استروئیدها به طور معمول در این مورد  استفاده نمی شود، زیرا آنها احتمال عفونت ثانویه را افزایش می دهند، اما هنگامی که سگ شما دارای تشنج های شدید است، گاهی اوقات استفاده از استروئیدها ضروری است. داروی مؤثر ضد ویروس دیستمپر وجود ندارد.
بازیابی و بهبود  ویروس دیستمپر از طریق  استراحت زیاد  و مصرف آب شیرین همراه با رژیم غذایی و تمیز کردن منظم چشم و بینی محقق می شود. به طور دقیق درجه حرارت بدن و پیشرفت کلی علائم باید در حین بیماری کنترل شوند.

 

آیا سگ های مبتلا به ویروس دیستمپر شانسی برای بهبود دارند؟

بازیابی بستگی به پاسخ ایمنی سگ شما دارد. سگ ها با سیستم های ایمنی ضعیف ممکن است در اوایل مرحله تنفسی زنده نمانند. ممکن است سگ های قوی تر پس از شروع اولیه نشانه ها و قبل از شروع  علائم عصبی شدید بهبود پیدا کنند.
ویروس دیستمپر در 50٪ موارد مرگ آور است.
یک سگ بهبودیافته ممکن است ویروس را برای 2 تا 3 ماه گسترش دهد. نکته حائز اهمیت این است که در هنگام نگهداری یک حیوان خانگی که بهبود یافته سگ دیگری در آن محیط  حضور نداشته باشد. اگر سگی در خانه دارید که از ویروس دیستمپر بهبود یافته، باید 2-3 ماه منتظر بمانید تا سگ دیگری را به داخل خانه منتقل کنید.

دوران بهبودی 

رخوت و افت عملکرد می تواند تا 4 ماه در سگ های بهبود یافته همچنان ادامه داشته باشد، اگرچه پس از قطع کامل علائم بالینی، این امر بسیار کاهش می یابد. سگ های به تازگی بهبود یافته باید به طور مستقیم از محل درمان یا مراقبت های پرستار بهره ببرند به جای آنکه با یک جمعیت زیادی سرپناه مشترکی داشته باشند .حداقل این سگ ها باید از توله سگ ها (از جمله کلاس های آموزش توله) جدا شوند و از سگ هایی که واکسیناسیون نشده اند 4 ماه بعد از بازیابی تا زمان تایید منفی با RT-PCR جدا شوند. از آنجا که جداسازی سگ ها برای چنین دوره های طولانی اغلب غیر عملی است، آزمایش RT-PCR می تواند برای تعیین اینکه آیا سگ هنوز در خطر عود دوباره ویروس وجود دارد یا خیر،استفاده شود.

سواپ بینی و مقعدی باید حداقل دو هفته پس از بهبودی طی یک دوره چند روزه برطرف  شود و می تواند به عنوان یک نمونه جمع شده برای کاهش هزینه تست اعمال شود. اگر منفی باشد، سگ به احتمال زیاد به طور قابل توجهی از نظر ویروس ایمن شده است و برای دیگر سگ ها تهدیدی نیست (همانطور که در هر آزمون، ممکن است نتایج نادرستی باشد؛ آزمایش نمونه باید دقیق باشد).

چگونه می توانید از شیوع ویروس دیستمپر در سگ ها جلوگیری کنید؟

بهترین روش پیشگیری از بیماری ویروس دیستمپر واکسیناسیون  است.واکسن های مضر یا با ویروس زنده یا کشته شده تولید می شوند. با واکسن ویروس زنده، یک فرم ضعیف از ویروس برای تحریک سلول های سفید خون به ساختن آنتی بادی برای مبارزه با عفونت به سگ تزریق می شود. واکسن ویروس زنده ،ایمنی بدن را به مدت طولانی بالا می برد وهمچنین از سگ های واکسینه شده از ابتلا به این بیماری تقریبا ۱۰۰‎٪ محافظت می کند.
با این حال، مواردی از التهاب کشنده مغزی (انسفالیت) در سگ هایی که واکسن زنده دریافت می کنند ، وجود دارد. واکسن کشته شده ایمن تر است، اما 20 تا 30 درصد از سگ های واکسینه شده با ویروس کشته شده،پاسخ ایمنی قوی در برابر ویروس دیستمپر بروز نمی دهند.
مکان های مراقبت از حیوانات حتما باید برگه واکسیناسیون برای این ویروس و سایر بیماری های عفونی را دریافت کنند.
واکسیناسیون ویروس دیستمپر صرف نظر از اینکه با ویروس زنده و یا کشته انجام شود،همچنان فرآیند پیچیده ای است چرا که اگر یک توله سگ نتواند آنتی بادی ضد ویروس دیستمپر را از آغوز مادرش جذب کند نمی تواند پاسخ ایمنی مناسبی در برابر این ویروس بروز دهد.
آغوز اولین 12-24 ساعت شیر مادر است که آنتی بادی های محافظتی در آن بالا است. اگر آنتی بادی های آغوز هنوز درون جریان خون توله سگ گردش کنند، واکسن بلافاصله خنثی می شود، بنابراین سلول های توله سگ یاد نمی گیرند چگونه با این عفونت مبارزه کنند.
برخی از توله سگ ها یک دوز قوی از آنتی بادی های محافظ را  از آغوز دریافت می کنند و بعضی نیز میزان کمی دریافت می کنند .ما با نگاه کردن به توله سگ ها نمی توانیم سطح آنتی بادی آن ها را تشخیص بدهیم . 
واکسیناسیون مکرر نیز راه حل مفیدی نیست.در گذشته، دامپزشک ها در زمان مناسب ،در دو هفته در سن بین شش تا 12 سالگی واکسن را  به حیوانات خانگی تزریق می کردند.تحقیقات جدید نشان می دهد که این تزریق مکرر واکسن مضر است.

واکسن های چند ظرفیتی

به واکسن هایی گفته می شود که همزمان سگ را از چندین بیماری محافظت می کند. این واکسن های چند واکنشی و یا چند ظرفیتی نامیده می شوند. بعضی از دامپزشکان به مضرات استفاده از واکسن های چند واکنشی اشاره می کنند چرا که  این واکسن ها می توانند سیستم ایمنی حیوان خانگی را از بین ببرند و همچنین مشکلات بهداشتی را ایجاد کنند. و نکته ی دیگر اینکه در طبیعت، یک حیوان در یک زمان در معرض چند بیماری نیست. سرطان، کم خونی همولیتیک و احتمالا بیماری تیروئید از جمله مشکلاتی است که این واکسن ها برای سگ ها ایجاد می کنند. با دامپزشک خود همکاری کنید تا یک برنامه واکسن مناسب طرح ریزی کنید. بعضی از دامپزشکان در حال حاضر از صاحبان حیوانات خانگی می خواهند فرم های رضایت نامه را امضا کنند تا از بابت خطرات احتمالی که وجود دارد نگرانی نباشد.

تایتر 

بهتر باشد از سگ آزمایش خون گرفته شود و سطح آنتی بادی های او را از طریق آزمایش اندازه گیری کنید. این تستها تایتر نامیده می شوند. اگر تایتر در سطح حفاظتی باشد، سگ شما نیازی به واکسیناسیون در برابر ویروس دیستمپر نخواهد داشت.
به این ترتیب شما تعیین می کنید که آیا سگ شما نیازی به واکسیناسیون دارد و اگر دارد چه موقع باید واکسینه شود.از مزایای تایتر  با دامپزشک سگ تان صحبت کنید و تصمیم بگیرید که کدام واکسن ها باید مورد استفاده قرار گیرد و چقدر باید آنها را مصرف کرد. همچنین مکان های مراقبتی حیوانات باید تمامی نکات را برای بهداشت هوا و جلوگیری از شیوع ویروس دیستمپر رعایت کنند.

شیوه زندگی سالم

پیشگیری از ویروس دیستمپر به همان اندازه که نیاز به واکسن دارد نیاز به یک شیوه زندگی سالم نیز دارد.تغذیه خوب با غذای با کیفیت بالا، خواب آرام در یک تخت خوب برای حیوان خانگی ، زمان برای بازی با اسباب بازی های سگ، و مکمل های سالم همه به ایجاد یک شیوه زندگی سالم برای سگ تان کمک می کند.

آیا سگ ها می توانند از مرگ بر اثر این ویروس نجات یابند؟

ویروس دیستمپر بسیار مسری است و می تواند مرگبار باشد. این بیماری در سراسر جهان یافت می شود و توله سگ های بین سه تا شش ماهه بیشتر به این بیماری مبتلا می شوند.
توله سگ های واکسینه نشده بیشتر در معرض خطر مرگ بر اثر این ویروس قرار دارند. در حالی که بسیاری از سگ ها که علائم خفیفی را نشان می دهند یا به طور بالقوه علائم زیادی ندارند، اگر درمان نشوند، ویروس می تواند عواقب طول عمر کم و یا حتی مرگ را ایجاد کند.